De spreking van stripspeciaalzaak.be
Spaghetti à la Saxx (met een bitter nasmaakje)
LAATSTE DEEL
Begin dit jaar verscheen de laatste Nicky Saxx-strook in de Nederlandse krant De Telegraaf. Het einde van een loopbaan van meer dan vijftien jaar en meteen het einde van Nicky Saxx, al stellen de auteurs Minck Oosterveer (tekeningen) en Willem Ritstier (tekst) het niet zo hard. Nicky Saxx is niet dood, ze neemt eerder een (lange?) rustpauze. Afscheid nemen van een vrouw met ballen die je zelf gecreëerd hebt, blijft moeilijk.
Gelukkig kunnen de fans van Nicky Saxx nog even nagenieten van hun heldin met de ravenzwarte lokken in albumvorm. Al zal dat albumvormige genot ook voor de laatste keer zijn wat meteen de titel van het album Aan(ge)slagen een heel zware symbolische betekenis meegeeft. Niet dat de auteurs zo aangeslagen bleken te zijn want — zoals iedereen nu ondertussen al zou moeten weten — mag het schijnbaar onafscheidelijke duo hun tanden zetten in Storm en Roodhaar. Er zijn slechtere carrièrewendingen te bedenken.
Aan(ge)slagen blijkt dan weer alle ingrediënten te bevatten van wat een goede strip moet zijn: actie, achtervolgingen, moorden, een vleugje erotiek, vechtpartijen, onverwachte ontmoetingen, schietpartijen, functioneel naakt (gniffel), moordaanslagen en cliffhangers van jewelste. Dat laatste is natuurlijk inherent aan een krantenstrip. Nicky's vriend, de stoere Deen Leif blijkt niet zo’n engeltje te zijn — knappe vrouwen vallen steeds op de verkeerde mannen — en dat wordt al meteen duidelijk bij de start van dit tweedelige verhaal. Door diens bengelachtige gedrag raakt Nicky verstrikt in een avontuur waarin actie centraal staat. De prachtige zwart-wittekeningen van Minck Oosterveer doen de rest. Nicky Saxx lezen, betekent nooit een vervelend moment meemaken.
Afscheid van Nicky in stijl. Een mooie heldin die er in slaagt om tussen de actievolle scènes door toch even tijd te maken om een spaghetti a la Saxx te maken. En Ritstier en Oosterveer slagen er weerom in om met een cliffhanger te eindigen die de pijn voor het afscheid alleen maar groter maakt. De lezer zal wel aangeslagen achterblijven...
> KURT MORISSENS — juni 2008
